آموزش مداحی و اشعار مذهبی

    امام زمان در عزای زینب (علیهما السلام)

      يا اين دل شكسته ما را صبور كن
      يا لا أقل به خاطر زينب ظهور كن

     ديگر بتاب از افق مكه ، ماه من!
     اين جاده هاي شب زده را غرق نور كن

     با ذوالفقار حضرت مولا ، بيا و بعد
     دلهاي شيعه را پرِ حسّ غرور كن

     با كوله بار غربت و اندوه خود بيا
     از كوچه هاي سينه زني مان عبور كن

    امشب بيا كه روضه بخواني برايمان
    امشب بساط گريه مان را تو جور كن

   يا چند صفحه مقتل كرب و بلا بخوان
    يا خاطرات عمه تان را مرور كن

  ****************************

      نه هم دمی ،نه مونسی ،نه یار و یاوری
      جان کندنم چه سخت شد این روز آخری
      
      یک سال و نیم هست که هِی می خورم زمین
      مثل کبوتری که ندارد دگر پری
      
      گر چه جلال و شوکت من ارث مرتضی است
      ارثیه ی قد خم من ،هست مادری
      
      عبداله این تن و بدن خسته مرا
      تا زیر نور و شعله ی خورشید می بری ؟
      
      پاشو ،حسینم آمده رد و بدل کنیم
      درد دل و  گلایه ی خواهر برادری
      
      در گنجه لای بقچه ، لباسی است رنگ خون
      برخیز ، بلکه مونس من را بیاوری
      
      می خواهم از فراق شکایت کنم به او
      در سینه ام غمی است که او هست مشتری
      
      من را زدند ، خب به فدای سرت حسین
      هر کس رسید، در تو فرو کرد خنجری
      
      سر نیزه ای که بر کمرت خورد روی اسب
      بعدا کمانه کرد به کتف کبوتری
      
      عباس اگر که بود ، دگر غصه ای نبود
      دیگر نمی دوید کسی پشت دختری
      
      در شام و کوفه پا قدم  دخترعلی
      رونق گرفت کاسبی شال و روسری
      
      خوش حال باش موی مرا هیچ کس ندید
      خوش حال باش دست نخورده است معجری
      
      حسین قربانچه

  ****************************

 
      زینبم ،اسطوره ام مهر و وفا را
      نور می پاشم تمام کبریا را
      در تمام عمر، با صبر و مدارا
      یک به یک از پا درآوردم بلا را
      **
      مریمم، اما غنی تر،خواندنی تر
      کربلایی هستم اما ماندنی تر
      روضه هایم بازتر،گریاندنی تر
      من به زانو می کشم اشک و بکا را
      **
      کی ز یادم می برم تحقیرها را
      نیزه ها، شلاق ها، زنجیرها را
      صبر کردم یک به یک تقدیر ها را
      تا که راضی بنگرم از خود خدا را
      **
      آه فرسودم در این یک سال و نیمه
      منتظر بودم در این یک سال و نیمه
      فکر آن رودم در این یک سال و نیمه
      قسمت اصغر نشد آب گوارا
      **
      پیش چشمم یوسفم را سر بریدند
      خنجر از کین بر گلویش می کشیدند
      در بیابان پشت زنها می دویدند
      هرگز از یادم نبردم نینوا را
      **
      ساربان ما را اسارت برد کوفه
      قلوه سنگی بر جبینم خورد کوفه
      داشت زینب از جفا می مرد کوفه
      تا که خواندی روی نی آن آیه ها را
      **
      از بلا شد پیکر من آیه آیه
      از نگاه شامیان دارم گلایه
      نیست اطمینان دگر،حتی به سایه
      بی وفا دیدم غریب و آشنا را
      **
      صد حکایت دارد این قد کمانم
      کعب نی مجروح کرده استخوانم
      یاد مادر می کنم با هر تکانم
      جستجو کردم زمرگ خود دوا را
      **
      بوی سیب و یاسمن دارم حسین جان
      از تو من یک پیرهن دارم حسین جان
      با چنین حالی که من دارم حسین جان
      سر کنم ساعات شیرین لقا را
      
      حسین قربانچه

  ****************************

       
      دل باده بنوش است  سرخان عقیله
      خورده شب و روز  از نمک و نان عقیله
      
      هر قلب حسینی که شده  واله و شیـدا
      در بزم حسینی شـده مهمان عقیله
      
      ما عبد و غلامیم به احسان اباالفضل
      مجنون حسینیم بـه احسان عقیله
      
      خود یک تنه زهرا شد و حیدر شد و حالا
      ارباب بود گوش به فرمان عقیله
      
      در حوزه علمیّـه زهـراییه ، عباس
      زانو زده بر منبر عرفان عقیله
      
      آنجا که شد آقای دو عالم تک و تنها
      سرباز طراویده ز دامان عقیله
      
      تفسیر شد از آه حزینی که رها کرد
      در کـرببلا مـریم قرآن عقیله
      
      ای جنس پرت از پر جبریل گرانتر
      حوریّه کجا، گـوشه ی ویرانه ،عقیله ؟
      
      یا حضرت زینب تو بیا قـسمت ما کن
      یک کرببلا جان حسین جان عقیله
      
      حسین قربانچه

  ****************************

      ما روضه دار روضه ی رضوان زینبیم
      در بین شهر ،شهره به عنوان زینبیم
      
      ما داغ دیده ایم که بر سینه میزنیم
      این است علتش که پریشان زینبیم
      
      ما از نژاد قوم عرب زاده برتریم
      از قوم و از قبیله سلمان زینبیم
      
      از رشته های چادرش اسلام میچکد
      ما از عشیره های مسلمان زینبیم
      
      هفتاد و چند آیه از او وحی میشود
      ما دسته دسته کشتهء قرآن زینبیم
      
      از دست توست جیره ی ماهانه ی همه
      ما مستحق تکه ای از نان زینبیم
      
      هر چند مجتباست به بیت ولا کریم
      بانو کریمه است و گدایان زینبیم
      
      ما را برای گریه ی خود انتخاب کرد
      مدیون چشم زینب و دستان زینبیم
      
      ما را گدای پشت در او نوشته اند
      ما مور ملک عشق سلیمان زینبیم
      
      مامور امر عمهء صاحب زمان شدیم
      گریه کنان حضرت سلطان زینبیم
      
      محمد مهدی نسترن

  ****************************

      گفته بودم كه دير يا زود از
      راه مي آيي و مرا با خود
      بعد يك سال و نيم خون گريه
      ميبري تا وصال خود، تا خود
      **
      چقدر چشم من به راهت بود
      صبح و شب نامتان به روي لب
      آمدي و خوش آمدي اما
      دير كردي و پير شد زينب
      **
      نه درست است، اشتباهي نيست
      چهره ام يك كمي فقط آخر...
      نه كه يك سال و نيم كم باشد
      بي تو چل سال رفته بر خواهر
      **
      خب بيا بگذريم وقتش نيست
      يك كمي از خودت بگو آقا
      خودتان شرح مي دهي يا من
      روضه را باز تر كنم حالا
      **
      تشنه لب لحظه هاي آخر را
      از دم آخر تو مي گويم
      سرِ زينب فدات،دلدار از
      رنج هاي سرِ تو مي گويم:
      **
      زخم زير گلو؟ نه طاقت نيست
      قلب و تيرِ سه شعبه؟ اصلآ نيست
      سنگ و شمشير سختيش مثلِ
      لحظه هاي به نيزه رفتن نيست
      **
      آسمان ريخت بر سرم وقتي
      صوت تكبير در هوا مي رفت
      جلوي چشم را نمي ديدم
      آفتابم به نيزه ها مي رفت
      **
      روزِ تشييع پيكرت در دشت
      پسرت بود و بوريا هم بود
      بدنت را به قبر وقتي چيد
      قطعه هايي ز پيكرت كم بود
      **
      كوفه بود و جواب خوبي ها
      كوفه بود و تلافيِ مردم
      پشت بام و هنرنمايي با
      سرِ تو سنگ بافيِ مردم
      **
      تو براي خودت سري بودي
      روي ني استوار و پا بر جا
      هر زمانم ز نيزه افتادي
      مي شدي تو دوباره از سر جا
      **
      آفتابم به خواب خود هرگز
      سايه ام را نديده بود اما
      روز محمل سواري ام در شهر
      زينبت بي نقاب بود آنجا
      **
      نفسِ آخرم رسيد و من
      چشم هايم به سمت آمدنت
      يادگاريِ تو به روي قلب
      مي گذارم دوباره پيرهنت
      
      حسن کردی

       
      جان و دلم فدای تو ای دلبرم ، حسین
      دیگر رسیده است دم آخرم حسین
      
      من رو به کربلای تو خوابیده ام اخا
      دیدار من بیا ، پسر مادرم حسین
      
      چیزی نماند از تو بجز کهنه پیرهن
      این یادگار توست کنون در برم حسین
      
      یک سال و نیم رفته ز عمر و نمی شود
      درد نبودنت بخدا باورم حسین
      
      یک سال و نیم مثل رباب تو می زدم
      بر صورتم ، ز داغ علی اصغرم حسین
      
      پیچیده است وقت اذان توی گوش من
      " الله اکبر " علی اکبرم حسین
      
      یادم نمی رود که صدای تو قطع شد
      افتاد دلهره به میان حرم حسین
      
      بالای تل دویدم و دیدم که  ، می خوری...
      ...شمشیر و نیزه ، پیش دو چشم ترم حسین
      
      غارت شروع شد همه در خیمه ریختند
      بردند گوشوار من و زیورم حسین
      
      چهره کبود بود شب غارت حرم
      هر دختری که بود به دور و برم حسین
      
      در کربلا زدند به پیشانی تو سنگ
      در شام سنگ خورد همه پیکرم حسین
      
      هر چه گذشت بین محل یهودیان
      با خود به زیر خاک سیه می برم حسین ...
      
      رضا رسول زاده
       
      *******************
 
       
      هنگامه وصال من و دلبرم شده
      این الحسین زمزمه آخرم شده
      
      چشمم به راه مانده کجایی عزیز من
      پیراهن تو گرمی بال و پرم شده
      
      از گریه پینه بسته دگر چشم های من
      عالم سیاه پیش دو چشم ترم شده
      
      موی سپید و قدکمانم چه دیدنیست
      غم های کربلاست چنین یاورم شده
      
      من پیرسالخورده ام و دست های من
      محتاج شانه های علی اکبرم شده
      
      از خاطرم نمی رود آن لحظه فراق
      ناله زدی که وقت وداع از حرم شده
      
      داغی بوسه از لب تو مانده برلبم
      خون گلوی تو نفس حنجرم شده
      
      من بین قتلگاه تو جان دادم ای حسین
      این چند ماهه جان تو درد سرم شده
      
      می خواستم بغل کنمت جان تو نشد
      نیزه شکسته زحمت این پیکرم شده
      
      من پا به پای پیکر تو ضربه خورده ام
      سرتا به پا تمام تنم پر ورم شده
      
      دشمن همینکه پا به روی چادرم گذاشت
      گفتم به خویش ارثیه مادرم شده
      
      جان خودت به زور کشیدند چادرم
      شاهد ببین که پارگی معجرم شده
      
      قاسم نعمتی
       
      *******************
 
       
      یک سال و نیم مانده غمت در گلوی من
      هر  روز وشب تویی همه جا روبه روی من
      
       در زیر آفتابم و تشنه شبیه تو
      دنیا کشیده خنجر غم بر گلوی من
      
      تصویر قتلگاه تو یادم نمی رود
      یک بوسه از تنت شده  بود آرزوی من
      
      از خاطرات آن شب مقتل کنار  تو
      مانده هنوز لاله سرخی به روی من
      
      یک لحظه چوب محمل و پیشانی ام شکست
      تا رفت روی نیزه سرت پیش روی من
      
      قاری روی نیزه شدی تا نگاه ها
      آید به سوی نیزه نیاید به سوی من
      
      سنگین ترین  غمم  غم دفن سه ساله بود
      او رفت و رفت پیش شما آبروی من
      
      بشکن سفال عمر مرا تا نفس کشم
      دیگر بس است باده غم در سبوی من
      
      موسی علیمرادی
       
    *******************

 
       
      زینبم نائبة الزهرایم
      مادرم گفته که بی همتایم
      بشنوید ارض و سما! آوایم
      این حسینی که بُوَد، آقایم ...
      
      ... تا که دیده به روی من وا کرد
      مهر خود را به دل من جا کرد
      
      کوثر حضرت کوثر هستم
      زین اَب هستم و زیور هستم
      زیور فاتح خیبر هستم
      خطبه ام گفت: که حیدر هستم
      
      همه دیدند هنر دارم من
      مثل عباس، جگر دارم من
      
      ذوالفقار سخنم برّان است
      یکی از لشکر من طوفان است
      دشمن از «مردی» من حیران است
      بی سبب نیست که سرگردان است...
      
      ... دیده هر بار، حریف همه ام
      پروش یافته ی فاطمه ام
      
      ای برادر! به دلم غم دارم
      دل سوزان و قدی خم دارم
      دم آخر شده ماتم دارم
      خاطراتی ز محرّم دارم
      
      لرزش دستم اگر جلوه نماست
      همه اش زیر سر کرب و بلاست
      
      همه جا پای به پایت بودم
      دائماً زیر لوایت بودم
      مثل یک کوه برایت بودم
      شاهد کرب و بلایت بودم
      
      من که بازیچه ی تقدیر شدم
      از غم تو به خدا پیر شدم
      
      روضه ی باز شنیدن سخت است
      بار بر دوش کشیدن سخت است
      تلخی آه چشیدن سخت است
      سوی گودال دویدن سخت است
      
      دیدم آن جا که چه غوغا کرده
      بی حیا، کار خودش را کرده
      
      حنجری سوخته شد بعد از آن ...
      جگری سوخته شد بعد از آن ...
      مادری سوخته شد بعد از آن ...
      معجری سوخته شد بعد از آن ...
      
      زیر و رو شد بدنت با نیزه
      تا که شد در تن تو تا نیزه
      
      وای از آن سفر شام، حسین !
      وای از آن ملأ عام، حسین !
      وای از طعنه و دشنام، حسین !
      وای از سنگ لب بام، حسین !
      
      آن دیاری که پر از بیداد است
      شام نه، کشور کُفر آباد است
      
      ذرّه ای رحم در آن ناس نبود
      بینشان عاطفه بشناس نبود
      حرفی از غیرت و احساس نبود
      کاش آن جا سر عبّاس نبود ...
      
      **
      مردم شام به ما سنگ زدند
      همه صف بسته هماهنگ زدند
      در عزایت کف و آهنگ زدند
      به موی دخترکت چنگ زدند
      
      دختر شام به پیش سر تو
      ریخته نان جلوی دختر تو
      
      محمد فردوسی
       
    *******************

      
      زینبم یار آشنای توام
      جای مانده ز کربلای توام
      
      شعله سر می کشد ز ناله ی من
      من عزادار نینوای توام
      
      تشنه لب لحظه های آخر عمر
      یاد سقای با وفای توام
      
      بسترم زیر تابش خورشید
      روضه خوان یاد بوریای توام
      
      یاد گل های پرپر باغ و
      بدن زیر دست و پای توام
      
      وای از آن دم که حنجر تو شکست
      یاد آن آخرین صدای توام
      
      یاد راس تو روی نیزه و آن
      پیکر بر زمین رهای توام
      
      زخم خورده ز وقت وا شدن
      پای دشمن به خیمه های توام
      
      دم آخر بیا به بالینم
      که دوباره رخ تو را بینم
      
      رضا رسول زاده
       
       *******************

       
   
       
      کسی محبت خود يا که برملا نکند
      و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
      
      تمام شهر ز احوال من خبر دارند
      قرار نیست دلی بشکند صدا نکند
      
      به زنده ماندن شمع و عروج پروانه
      که آشنای کسی ترک آشنا نکند
      
      فراق بعد تو با هیچ عاشقی دیگر
      چنانکه با دل من کرده است تا نکند
      
      به روی شانه هر کس جنازه ای بردند
      نشد که خواهر تو یاد بوریا نکند
      
      قسم به دست امامت که خواهرت آن شب
      محال بود برای تو جان فدا نکند
      
      تو زنده بودی من هر چقدر ناله زدم
      نشد که رأس تو را از بدن جدا نکند
      
      به زیر تابش خورشید بستری دارم
      چگونه یار به محبوب اقتدا نکند
      
      به پشت گرمی پیراهن تو می میرم
      کسی ز سینه ام این هدیه را جدا نکند
      
      حسين رستمي
 
       
      *******************
      

      
      اين مدتي که مي گذرد در عزاي تو
      روزي نبوده اشک نريزم بپاي تو
      
      با ياد آخرين شب پيش تو بودنم
      يک شب نبوده روضه نگيرم براي تو
      
      يکسال و نيم شمع شدم سوختم حسين
      يک سال و نيم آب شدم در ازاي تو
      
      اي کاش لحظه اي که رسد جان من به لب
      بودم کنار قبر تو در کربلاي تو
      
      اي کاش لحظه اي که مي آيي به ديدنم
      از تن سرم بريده شود پيش پاي تو
      
      جان مي دهم به بستر مرگم در آفتاب
      مثل تن به خاک بيابان رهاي تو
      
      بر روي سينه پيرهنت را گرفته ام
      تا اينکه باز زنده شود ماجراي تو
      
      گودال بود و ولوله ي نيزه دارها
      گم بود بين هلهله هاشان صداي تو
      
      گودال بود و پيرهن و نعل اسب ها
      اي کاش بود خواهرت آنجا به جاي تو
      
      چيزي براي ما ز تو باقي نذاشتند
      تقسيم شد عمامه و خود رداي تو
      
      من بودم و نظاره ي تاراج خيمه ها
      در دست باد روسري بچه هاي تو
      
      عباس چون نبود به سيلي سپرده شد
      بوسه زدن به دخترک بينواي تو
      
      جز آن شبي که دور شدم از تو در سفر
      تو روي نيزه بودي و من پا به پاي تو
      
      بر دامنم نيامدي آن شب دگر گذشت
      اما حسين، کنج تنور است جاي تو؟
      
      يادم نرفته سنگ لب پشت بام بود
      پاداش هر کسي که بپا کرد عزاي تو
      
      يادم نرفته وقت تلاوت نمودنت
      شد خنده ها جواب صداي رساي تو
      
      ما را مدام خارجي آنجا صدا زدند
      اي غيرت خدا همه عالم فداي تو
      
      تا رفع اتهام کني از حريم خويش
      با آيه هاي سرخ بر آمد نداي تو
      
      اما يزيد حرف تو را زود قطع کرد
      با خيزران مقابل طشت طلاي تو
      
      علی صالحی
       
         *******************

       
       
      و قبل از اینکه مرا هم از این سرا ببرید
      کمک کنید مرا سمت کربلا ببرید
      
      تمام قامت من را شکسته داغ حسین
      کمک کنید مرا دست بر عصا ببرید
      
      درآن غروب فدایش شدم قبول نکرد
      اگر که قابلم اکنون مرا فدا ببرید
      
      کمی زخون دل عمه رنگ بردارید
      برای موی سفیدم کمی حنا ببرید
      
      به خیمه سوختم اما دوباره می سوزم
      در آفتاب اگر بستر مرا ببرید
      
      کنار بستر من روضه ای بخوانید و
      مرا میان همین اشک و گریه ها ببرید
      
      همان که خون سرم پای نیزه اش می ریخت
      مرا به دیدن خورشید نیزه ها ببرید
      
      همان کسی که سرش زیر دست و پا افتاد
      مرا به شکوه از آن شام پر بلا ببرید
      
      مرا لباس اسیری کفن کنید و سپس
      حسین حسین بگویید و کربلا ببرید
      
      رحمان نوازنی
       
         *******************
       
       
      چشمان تو ادامه ی دریای کربلا
      زینب شدی و زینت بابای کربلا
      
      با خطبه هات مثل علی میشوی ولی
      با گریه هات حضرت زهرای کربلا
      
      ای سر بلند از تو حسین بن فاطمه
      ای سر به زیر پیش تو سقای کربلا
      
      دیروز اگر نبود دم آتشین تو
      بیهوده بود قصه ی فردای کربلا
      
      وقت قنوت نافله های شبانه ات
      شد ملتمس ترینِ تو مولای کربلا
      
      دشمن حریف یک نخی از معجرت نشد
      در چنگ توست پهنه ی صحرای کربلا
      
      بانوی آب و آینه بانوی آسمان
      اصلا خودت برای دلم روضه ای بخوان :
      
      هنگام پر کشیدن و وقت سفر شده
      اشک نگاه آخر من بی ثمر شده
      
      با یاد پاره های تنت گریه میکنم
      با آه سینه ام جگرم شعله ور شده
      
      این بازوی سپر شده ام را شکسته اند
      حالا ببین که خواهر تو بی سپر شده
      
      حتی توان سینه زدن هم نمانده است
      این بازوی شکسته عجب درد سر شده
      
      بعد از گذشت لحظه ی گودال رفتنت
      یک سال و نیم خواهر تو خون جگر شده
      
      با هر نفس که بعد غمت میزدم حسین
      زخمی که داشتم به دلم تازه تر شده
      
      بر حال من نسوخت دل دشمنت حسین
      عمداً مرا زدند کنار تنت حسین
      
      گودال بود و غربت بی انتهای من
      شد خیمه گاه مروه و مقتل صفای من
      
      از بسکه ازدحام در آنجا زیاد بود
      جایی نبود کشته ی بی سر ؛ برای من
      
      یک خنجر شکسته چرا بوسه میزند ؟
      بر روی حنجر تو برادر به جای من
      
      یک نیزه آمد و سخنت را برید و رفت
      یک کعب نی رسید به داد صدای من
      
      پیراهن تن تو پر از رد پا شده است ؟
      یا اشتباه میکند این چشم های من
      
      با تازیانه ها بدنم خوب آشناست
      من را زدند پیش تو ای آشنای من
      
      دیدند بی کسیم به ما طعنه ها زدند
      مانند مادر تو مرا بی هوا زدند
      
      مسعود اصلانی
       
         *******************
              
      به روي دل، غم و داغ تورا گذاشته ام
      به روي شانه ي خود كربلا گذاشته ام
      
      براي آنكه مرا غُصه ي تو پير كند
      به روي كُلِّ جوانيم پا گذاشته ام
      
      براي آنكه بگويم هنوز فكر توام
      ببين كه پيرهنت را كجا گذاشته ام
      
      شكسته تر شده اين دل،دل بدون حسين
      شكسته تر شده هرچه دوا گذاشته ام
      
      اگر بناست ببيني مرا بيا گودال
      گه خويش را لب گودال جا گذاشته ام
      
      هنوز خون گلوي تو رنگ موي من است
      گمان مبر كه به مويم حنا گذاشته ام
      
      نشد اگرچه تنت را كفن كنم اما
      هنوز هم كفنت را سوا گذاشته ام
      
      علي اكبر لطيفيان

       
         *******************

       
       
      آتشفشان زخم منم،داغ دیده ام
      خاکسترم،بهار به آتش کشیده ام
      
      چشم بلا کشیده ی من خون جگر شده است
      از باغ سرخ آینه ها آه چیده ام
      
      ققنوسهای عاطفه را در فراق تو
      از شعله شعله های دلم آفریده ام
      
      از لحظه ای که رفتی و دیگر ندیدمت
      من کشته ی وداع تو هستم، شهیده ام
      
      گودال زخم جان به لبم کرد روی تل
      بیتابم از فراز و نشیبی که دیده ام
      
      لبریز بوسه های لب خارها شدم
      دنبال اسب نیزه پیاده دویده ام
      
      در جست و جوی عطر تنت ماه می شوی؟
      شبها که من نسیم بیابان وزیده ام
      
      "بزمی به پا کنید خوارج رسیده اند"
      از این قبیل زخم زبان ها شنیده ام
      
      کوهم که ایستاده ام و خم نمی شوم
      شمشیر زخم خورده ولی آب دیده ام
      
      با آرزوی صبح نگاهت بهشت من
      هر چه مصیبت است به جانم خریده ام
      
      سید مسيح شاه چراغي
       
       *******************

      یکسال میشود که تو هم پر کشیده‌ای
      من هم به سوگ پر زدن تو نشسته‌ام
      شاید به جا نیاوری‌ام آشنای من
      می‌بینی از فراق تو خیلی شکسته‌ام
      **
      چون آفتاب بر لب بامم که مثل تو
      مانده به زیر صورت خورشید پیکرم
      ای تشنه لب به یاد ترک‌های لعل تو
      لب تشنه مانده‌ام به نفسهای آخرم
      **
      بی تو تمام باغ تو رنگ خزان گرفت
      بی تو پری برای پریدن نمانده بود
      صحرای داغ ، پای برهنه ، لباس خشک
      نایی دگر برای دویدن نمانده بود
      **
      چندی است رفته قوت دیدن ز دیده‌ام
      بنگر به راه رفتن خواهر که دیدنی است
      دارم هنوز بر تنم از آن مسافرت
      یک باغ پر بنفشه برادر که دیدنی است
      **
      دل پاره پاره از همهٴ طعنه‌هایشان
      پایم هنوز آبله دار از شتابها
      جا خوش نموده بر بدنم جای سلسله
      ردی است بر تمام تنم از طنابها
      **
      پیراهنی که خون تو آغشته اش بود
      هرگز نَشُسته‌ام نرود عطر و بوی تو
      دارم هنوز با خودم از کوچه‌های شام
      سنگی که خورد بر سر نیزه به روی تو
      
      محسن عرب خالقی
       
       
         *******************
      

      
      این زن که از برابر طوفان گذشته بود
      عمرش کنار حضرت باران گذشته بود
      
      صبرش امان حوصله ها را بریده بود
      وقتی که از حوالی میدان گذشته بود
      
      باران اشک بود و عطش شعله می کشید
      آب از سر تمام بیابان گذشته بود
      
      آتش، گرفته بود و سر از پا نمی شناخت
      از خیمه های بی سر و سامان گذشته بود...
      
      اما هنوز آتش در را به یاد داشت
      آن روزها چه سخت و پریشان گذشته بود
      
      می دید آیه آیه ی آن زیر دست و پاست
      کار از به نیزه کردن قرآن گذشته بود
      
      یک لحظه از ارادت خود دست برنداشت
      عمرش تمام بر سر پیمان گذشته بود
      
      زینب هزاربار خودش هم شهید شد
      از بس که از کنار شهیدان گذشته بود
      
      بر صفحه های سرخ مقاتل نوشته اند
      این زن هزار مرتبه از جان گذشته بود
      
      احمد علوی

       
         *******************

       
      شکسته بال و پری شوق آسمان دارد
      درون سینه خود زخم بیکران دارد
      
      همان که قامت صبر از صبوریش خم بود
      در اوج قله ماتم شکوه پرچم بود
      
      همان که آینه روشن حقایق بود
      همان که همدم هفتاد و دو  شقایق بود
      
      همان  که از غم هجران شکسته قامت او
      هزار خاطره مانده است از اسارت او
      
      هزار خاطره از شهر و کوچه و از شام
      هزار خاطره از سنگ و بام و از دشنام
      
      هزار خاطره از یاس های سرخ و کبود
       هزار خاطره از کودکی که گم شده بود
      
      به چشم خیس من امشب نگاه کن بانو
       تمام حس مرا پر ز آه کن بانو
      
      چقدر بغض نشسته به روی حنجرتان
       بلا به دور مگر که چه آمده سرتان
      
      شبیه آینه های شکسته میمانید
      چقدر آیه امن یجیب می خوانید
      
      من از هجوم عطش بر لبت خبر دارم
      من از گرسنگی هر شبت خبر دارم
      
      نه سایه ای ز ترحم نه آب آوردند
      برای تشنگیت آفتاب آوردند
      
      تو ای سپیده ی صبح قیام عاشورا
      پیام آور سرخ پیام عاشورا
      
      بخوان سرود پریدن بخوان پری باقیست
      هنوز بین شماها کبوتری باقیست
      
      هنوز در پس این نای زخم خورده ی تان
      صدای غرش الله اکبری باقیست
      
      اگر چه روح علمدار پر کشید اما
      میان دشت علمدار دیگری باقیست
      
      و بین معرکه با صبر خود نشان دادید
      هنوز مرد نبردید تا سری باقیست
      
      روح الله مردان خانی
       
        *******************
      
      دیگر بیا که دیده به راه تو مانده ام
      دیگر بس است دوری من با تو یا حسین
      مانند قتلگاه تو در زیر آفتاب
      جان می دهم به یاد تو ای سر جدا حسین
      **
      جانی که روی پای بمانم نمانده است
      گشتم شبیه دخترک ناز دانه ات
      بی تو نفس کشیدن زینب تمام شد
      یعنی خموش مانده صدای ترانه ات
      **
      پیراهنت دهد هنوز بوی قتلگاه
      آنجا که شمر آمد و بر سینه ات نشست
      دیدم هجوم گله ی گرگان کوفه را
      دیدم که بند بند تن تو ز هم گسست
      **
      ای که به زیر سمّ ستوران شکسته ای
      آیا هنوز سینه ی تو درد می کند؟
      لبهای من به یاد لبت مانده پر ترک
      تا یاد چوب خیزر نامرد می کند
      **
      دیدم که سنگ بوسه، به زخم تو میزند
      من هم زدم به چوبه ی محمل سرم شکست
      مُردم، نشد که زخم تو را مرهمی نهم
      باتو شدم همینکه مقابل سرم شکست
      **
      ای بی کفن تو فکر کفن کن برای من
      هر چند چیزی از تن زینب نمانده است
      یک دسته گل برای مزارم تهیه کن
      دیگر گلی به گلشن زینب نمانده است
      
      جواد حیدری
       
         *******************

      
      حسین بود و تو بودی ، تو خواهری کردی
      حسین فاطمه را گرم، یاوری کردی
      
      غریب تا که نمانَد حسین بی عباس
      به جای خواهری آن جا، برادری کردی
      
      گذشتی از همه چیزت به پای عشق حسین
      چه خواهری تو برادر، که مادری کردی
      
      تو خواهریّ و برادر، تو مادریّ و پدر
      تو راه بودی و رهرو، تو رهبری کردی
      
      پس از حسین، چه بر تو گذشت وارث درد!
      به خون نشستی و در خون، شناوری کردی
      
      پس از حسین، تو بودی که شرح عصمت را
      که روز واقعه، را یاد آوری کردی
      
      به روی نیزه، سر آفتاب را دیدی
      ولی شکست نخوردیّ و سروری کردی
      
      حسینِ دیگری آن جا پس از حسین شکُفت
      تو با حسین پس از او، برابری کردی
      
      چه زخم ها که نزَد خطبه ات به خفّاشان!
      زبان گشودی و روشن، سخنوری کردی
      
      زبان نبود، خودِ ذوالفقارِ مولا بود
      سخن درست بگویم، تو حیدری کردی
      
      تویی مفسّر آن رستخیز ناگاهان
      یگانه قاصد امّت پیمبری کردی
      
      بَدَل به آینه شد، خاک کربلا با تو
      تو کیمیا گری و کیمیا گری کردی
      
      حسین بود و تو بودی، تو خواهری کردی
      حسینِ فاطمه را گرم، یاوری کردی
      
      مرتضی امیری اسفندقه

      هر چند پاي بي رمق او توان نداشت
      هر چند بين قافله جانش امان نداشت
      
      بار امانتي که به منزل رسانده است
      چيزي کم از رسالت پيغمبران نداشت
      
      جز گيسوان غرق به خون روي نيزه ها
      در آتش بلا به سرش سايه بان نداشت
      
      آيا به جز حوالي گودال، ساربان
      راهي براي بردن اين کاروان نداشت؟
      
      يک شهر چشم خيره به ... بگذار بگذريم
      شهري که از مروّت و غيرت نشان نداشت
      
      آري هزار داغ و مصيبت کشيده بود
      اما تنور و تشت طلا را گمان نداشت
      
      ديگر لب مقدس قرآن کربلا
      جايي براي بوسه‌ی آن خيزران نداشت!
      
      یوسف رحیمی
       
      *********************
         
      یکسال میشود که تو هم پر کشیده‌ای
      من هم به سوگ پر زدن تو نشسته‌ام
      شاید به جا نیاوری‌ام آشنای من
      می‌بینی از فراق تو خیلی شکسته‌ام
      **
      چون آفتاب بر لب بامم که مثل تو
      مانده به زیر صورت خورشید پیکرم
      ای تشنه لب به یاد ترک‌های لعل تو
      لب تشنه مانده‌ام به نفسهای آخرم
      **
      بی تو تمام باغ تو رنگ خزان گرفت
      بی تو پری برای پریدن نمانده بود
      صحرای داغ ، پای برهنه ، لباس خشک
      نایی دگر برای دویدن نمانده بود
      **
      چندی است رفته قوت دیدن ز دیده‌ام
      بنگر به راه رفتن خواهر که دیدنی است
      دارم هنوز بر تنم از آن مسافرت
      یک باغ پر بنفشه برادر که دیدنی است
      **
      دل پاره پاره از همهٴ طعنه‌هایشان
      پایم هنوز آبله دار از شتابها
      جا خوش نموده بر بدنم جای سلسله
      ردی است بر تمام تنم از طنابها
      **
      پیراهنی که خون تو آغشته اش بود
      هرگز نَشُسته‌ام نرود عطر و بوی تو
      دارم هنوز با خودم از کوچه‌های شام
      سنگی که خورد بر سر نیزه به روی تو
      
      محسن عرب خالقی
       
       
      *********************  
       
      این زن که از برابر طوفان گذشته بود
      عمرش کنار حضرت باران گذشته بود
      
      صبرش امان حوصله ها را بریده بود
      وقتی که از حوالی میدان گذشته بود
      
      باران اشک بود و عطش شعله می کشید
      آب از سر تمام بیابان گذشته بود
      
      آتش، گرفته بود و سر از پا نمی شناخت
      از خیمه های بی سر و سامان گذشته بود...
      
      اما هنوز آتش در را به یاد داشت
      آن روزها چه سخت و پریشان گذشته بود
      
      می دید آیه آیه ی آن زیر دست و پاست
      کار از به نیزه کردن قرآن گذشته بود
      
      یک لحظه از ارادت خود دست برنداشت
      عمرش تمام بر سر پیمان گذشته بود
      
      زینب هزاربار خودش هم شهید شد
      از بس که از کنار شهیدان گذشته بود
      
      بر صفحه های سرخ مقاتل نوشته اند
      این زن هزار مرتبه از جان گذشته بود
      
      احمد علوی
  
       
      *********************
  
       
      میون صحن خونه
      با اشک دونه دونه
      زینب قد خمیده
      شهادتین میخونه
      **
      افتاده بین بستر
      به زیر نور آفتاب
      خواب و قرار نداره
      نمیزنه لب به آب
      **
      یه سال پیش به یاد
      عشقی که دیگه نداشت
      میون خاک گلدون
      یه شاخه لاله کاشت
      **
      هر روز غروب با اشکاش
      وقتی که بی تاب میشد
      لاله رو سیراب میکرد
      ولی خودش آب میشد
      **
      یه سال تو شهر غربت
      با درد دل سوخت و ساخت
      تا عاقبت غم عشق
      زینب رو از پا انداخت
      **
      جونش به لب رسیده
      ز غصه فراوون
      خیره شده ز بستر
      به لاله ی تو گلدون
      **
      آه میکشید آه آه
      با چشمی پر ز ژاله
      یادش بخیر که داشتم
      منم یه باغ لاله
      **
      اما یه مشت جلاد
      بی سرو پا رسیدند
      به خاک صحرا تشنه
      لاله رو سر بریدند
      **
      با تیر و سنگ و دشنه
      ساقه هاش رو شکستن
      خودم دیدم از رو تل
      روی سینش نشستن
      **
      ز لاله ای که داغش
      قلب منو سوزونده
      به غیر یه پیرهن
      چیزی برام نمونده
      **
         
       
      *********************
  
        
      شکسته بال و پری شوق آسمان دارد
      درون سینه خود زخم بیکران دارد
      
      همان که قامت صبر از صبوریش خم بود
      در اوج قله ماتم شکوه پرچم بود
      
      همان که آینه روشن حقایق بود
      همان که همدم هفتاد و دو  شقایق بود
      
      همان  که از غم هجران شکسته قامت او
      هزار خاطره مانده است از اسارت او
      
      هزار خاطره از شهر و کوچه و از شام
      هزار خاطره از سنگ و بام و از دشنام
      
      هزار خاطره از یاس های سرخ و کبود
       هزار خاطره از کودکی که گم شده بود
      
      به چشم خیس من امشب نگاه کن بانو
       تمام حس مرا پر ز آه کن بانو
      
      چقدر بغض نشسته به روی حنجرتان
       بلا به دور مگر که چه آمده سرتان
      
      شبیه آینه های شکسته میمانید
      چقدر آیه امن یجیب می خوانید
      
      من از هجوم عطش بر لبت خبر دارم
      من از گرسنگی هر شبت خبر دارم
      
      نه سایه ای ز ترحم نه آب آوردند
      برای تشنگیت آفتاب آوردند
      
      تو ای سپیده ی صبح قیام عاشورا
      پیام آور سرخ پیام عاشورا
      
      بخوان سرود پریدن بخوان پری باقیست
      هنوز بین شماها کبوتری باقیست
      
      هنوز در پس این نای زخم خورده ی تان
      صدای غرش الله اکبری باقیست
      
      اگر چه روح علمدار پر کشید اما
      میان دشت علمدار دیگری باقیست
      
      و بین معرکه با صبر خود نشان دادید
      هنوز مرد نبردید تا سری باقیست
      
      روح الله مردان خانی
       
      *********************
         
      دیگر بیا که دیده به راه تو مانده ام
      دیگر بس است دوری من با تو یا حسین
      مانند قتلگاه تو در زیر آفتاب
      جان می دهم به یاد تو ای سر جدا حسین
      **
      جانی که روی پای بمانم نمانده است
      گشتم شبیه دخترک ناز دانه ات
      بی تو نفس کشیدن زینب تمام شد
      یعنی خموش مانده صدای ترانه ات
      **
      پیراهنت دهد هنوز بوی قتلگاه
      آنجا که شمر آمد و بر سینه ات نشست
      دیدم هجوم گله ی گرگان کوفه را
      دیدم که بند بند تن تو ز هم گسست
      **
      ای که به زیر سمّ ستوران شکسته ای
      آیا هنوز سینه ی تو درد می کند؟
      لبهای من به یاد لبت مانده پر ترک
      تا یاد چوب خیزر نامرد می کند
      **
      دیدم که سنگ بوسه، به زخم تو میزند
      من هم زدم به چوبه ی محمل سرم شکست
      مُردم، نشد که زخم تو را مرهمی نهم
      باتو شدم همینکه مقابل سرم شکست
      **
      ای بی کفن تو فکر کفن کن برای من
      هر چند چیزی از تن زینب نمانده است
      یک دسته گل برای مزارم تهیه کن
      دیگر گلی به گلشن زینب نمانده است
      
      جواد حیدری
       
      *********************

        
      حسین بود و تو بودی ، تو خواهری کردی
      حسین فاطمه را گرم، یاوری کردی
      
      غریب تا که نمانَد حسین بی عباس
      به جای خواهری آن جا، برادری کردی
      
      گذشتی از همه چیزت به پای عشق حسین
      چه خواهری تو برادر، که مادری کردی
      
      تو خواهریّ و برادر، تو مادریّ و پدر
      تو راه بودی و رهرو، تو رهبری کردی
      
      پس از حسین، چه بر تو گذشت وارث درد!
      به خون نشستی و در خون، شناوری کردی
      
      پس از حسین، تو بودی که شرح عصمت را
      که روز واقعه، را یاد آوری کردی
      
      به روی نیزه، سر آفتاب را دیدی
      ولی شکست نخوردیّ و سروری کردی
      
      حسینِ دیگری آن جا پس از حسین شکُفت
      تو با حسین پس از او، برابری کردی
      
      چه زخم ها که نزَد خطبه ات به خفّاشان!
      زبان گشودی و روشن، سخنوری کردی
      
      زبان نبود، خودِ ذوالفقارِ مولا بود
      سخن درست بگویم، تو حیدری کردی
      
      تویی مفسّر آن رستخیز ناگاهان
      یگانه قاصد امّت پیمبری کردی
      
      بَدَل به آینه شد، خاک کربلا با تو
      تو کیمیا گری و کیمیا گری کردی
      
      حسین بود و تو بودی، تو خواهری کردی
      حسینِ فاطمه را گرم، یاوری کردی
      
      مرتضی امیری اسفندقه